Życzę Wam żeby 2021 szybko stał się normalnym rokiem, takim zwykłym, jak te do tej pory.
Życzę zdrowia, sił i chęci do nowych fotograficznych odkryć, niekoniecznie daleko od domu
– chociaż do takich namawiam i zapraszam.
Życzę Wam żebyśmy w 2021 r. mogli bez przeszkód się przemieszczać.
Na przykład tak:
Austria znowu się zamknęła, więc otwórzmy ją sobie chociaż zdjęciami. Zapraszam Cię dzisiaj na mały fotospacer po Wachau – pięknym odcinku doliny Dunaju, niecałe sto kilometrów na zachód od Wiednia. To region zamków, wina i pięknych widoków. Z jednej strony zamyka go urokliwe miasteczko Krems an der Donau (na liście UNESCO), z drugiej – słynny klasztor Melk. W samym Wachau za najbardziej malowniczą uchodzi miejscowość Durnstein, ja jednak chciałbym się skupić na niedalekim Spitz: pięknie położonej osadzie będącej kwintesencją regionu. Ma imponująco długą historię: najstarsze wymieniające ją dokumenty pochodzą z 830 r.
Od zarania dziejów mieszkańcy żyli z uprawy winorośli i produkcji wina. Tutejsze winnice to prawdziwy zabytek, przy okazji bardzo fotogeniczny. Przy odpowiednim oświetleniu można je pomylić z tarasami w Machu Picchu:
To właśnie z winnic, rozciągających się nad miejscowością, widać ją najlepiej, na przykład w towarzystwie pierwszych chmurek o brzasku:
Świetnym miejscem widokowym jest tzw. Czerwona Brama, wysoko nad zabudową. To ostatnia pozostałość po murach obronnych, a jej nazwa ponoć wywodzi się od krwawych walk ze Szwedami podczas wojny trzydziestoletniej:
Warto zwrócić uwagę, że mury otaczały nie tylko domy, ale też winnice – bez nich osada by nie przetrwała.
Najważniejszym elementem fortyfikacji był zamek Hinterhaus. Powstał prawdopodobnie na początku XIII w., a już trzysta lat później został uszkodzony i w efekcie opuszczony. Kolejne zniszczenia przyniosły wojny napoleońskie. Dzisiaj jest zabezpieczony jako ruina – akurat w takiej postaci, żeby świetnie wyglądać na zdjęciach.
Można go fotografować na trzy sposoby. Pierwszy – z oddali, najlepiej spośród winnic, z Dunajem w tle. Przykładem jest zdjęcie otwierające wpis. Drugi – z powietrza. Zamki są świetnym celem fotografii dronowej i ten nie stanowi wyjątku:
Trzeci sposób to wejście do środka i fotografowanie okolic z murami na pierwszym planie. Jest to o tyle łatwe, że ruiny są dostępne przez całą dobę – nikt się tu nie bawi w kasę biletową i fynf ojro wstępu. Dzięki temu można po prostu wejść do środka i robić swoje w porze najlepszego światła, np. przed świtem:
I tuż po nim:
–
–
–
Spitz i Hinterhaus odwiedziliśmy podczas październikowego fotoweekendu w Wachau. Ponownie mamy zamiar przyjechać tu za rok (tutaj więcej informacji), kiedy wirus – przynajmniej w obecnej postaci – pozostanie już tylko złym wspomnieniem…
–
Następny wpis z Wachau już wkrótce. Będą wielkie klasztory na wzgórzach, kolejne zamki i rejs po Dunaju. Zapraszam 🙂
Bardzo lubię Morawy. Jeżdżę tam regularnie od lat – od czasu, kiedy napisałem praktyczny przewodnik po Czeskiej Republice dla Pascala, a potem co dwa lata go aktualizowałem. Jest tu wszystko, czego można oczekiwać po naszych południowych sąsiadach: senne miasteczka z podcieniowymi rynkami, zamki i pałace, gospody z piwem i řízkami, zabytkowe piwnice winne (zwane sklepami) i wiele innych fajnych rzeczy. Są też pola. Przyznam, że kiedy jeździłem tędy z pascalowymi delegacjami to zbytnio im się nie przyglądałem. Pola to pola.
Odmieniło mi się, kiedy zacząłem robić zdjęcia. I oglądać te zrobione przez innych. Moravské Toskánsko jest znane fotografom dopiero od niedawna. I dobrze: do dziś mało kto tu zagląda, a pola zazwyczaj ma się tylko dla siebie. W dzisiejszych czasach to wartość.
O co chodzi z tymi polami? O to, że są bardzo pofałdowane i porośnięte jednorodnymi uprawami. To pozwala tworzyć czyste kadry, czasami balansujące na granicy abstrakcji. A jednocześnie miękkie (nie chodzi o ostrość), z łagodnymi przejściami tonalnymi. Nawet ziemia ma tu ciekawy kolor, który przy zachmurzonym niebie zaczyna wpadać we fiolet:
Najciekawsze pola są w okolicach Kyjova. Odwiedziliśmy te strony z grupą fotograficznych zapaleńców, a poniżej kilka kadrów obrazujących efekty naszych „prac w polu”. Wiosną wybieramy się tam znowu: tutaj szczegóły. To właśnie wiosna i jesień są najlepszymi porami do przyjazdu. Latem uprawy są zbyt wysokie, a zimą jest zbyt ponuro (chociaż przy dobrym świetle zima też się obroni, szczególnie kiedy spadnie trochę śniegu). O fotograficznym potencjale tego miejsca może świadczyć fakt, że większość Uczestników październikowego pleneru postanowiło zapisać się na wiosenny. Prócz pól zajrzeliśmy też m.in. do kilku parków pałacowych, do Mikulova i do lokalnej piwniczki winnej. Z tą ostatnią było o tyle łatwo, że znajdowała się… pod naszymi pokojami.
Z czym się kojarzą Czechy? Praga, piwo, Szwejk, no i oczywiście wulkany 🙂
To ostatnie skojarzenie jest może trochę mniej powszechne – i całe szczęście, bo dzięki temu prawie nikt ich nie odwiedza. Ujmując precyzyjniej, region wygasłych wulkanów nosi nazwę Czeskiego Średniogórza. Dziesiątki idealnych stożków wznoszą się na północny zachód od Pragi, niedaleko doliny Łaby. Aż dziw bierze, że jeszcze nie zwąchali ich fotografowie: teren jest wręcz stworzony do krajobrazowych eksploracji. Sporo wulkanów jest „gołych”, nie porasta ich nic oprócz trawek. W połączeniu z łatwością i krótkim czasem wejścia czyni to z nich kapitalne punkty widokowe na wschody i zachody słońca. Gęste rozmieszczenie stożków sprawia, że z każdego widać przynajmniej kilka innych, pięknie odcinających się od otoczenia. Nie trzeba zresztą wiele wchodzić: dobre miejsca widokowe są też z dołu, często bezpośrednio przy malowniczych bocznych drogach.
Na kilku szczytach dawni władcy tych terenów zbudowali zamczyska – kikuty ich murów do dziś górują nad otoczeniem. Największe wrażenie robi Házmburk, którego dwie wieże widoczne są z odległości wielu kilometrów.
Wulkany Czeskiej Kamczatki będziemy fotografować podczas przedłużonego fotoweekendu w dniach 16-20 września. To pierwsza polska wyprawa fotograficzna w ten region, a jej Uczestnicy będą mieli pełne prawo czuć się jak pionierzy. W zatłoczonej Europie, gdzie prawie wszystko zostało już wielokrotnie obfotografowane, to wartość bezcenna. Nie sztuką jest ustawiać swój statyw w miejscu właśnie zwolnionym przez poprzedniego fotografa. Sztuką (i niesamowitą przyjemnością) jest postawić go tam, gdzie nikt jeszcze tego nie robił. Już niedługo ta przyjemność nas czeka. I Ciebie też może, bo zostały jeszcze ostatnie wolne miejsca.
Poniżej kilka zdjęć z Czeskiego Średniogórza.
Rudawy Janowickie to jeden z najbardziej niedocenionych fotograficznie (i w ogóle turystycznie) obszarów w Polsce. Kawałek dalej wyrasta mur Karkonoszy i to tam swoje kroki kieruje większość przyjezdnych. To trochę jak Gorce i Tatry. Po co zatrzymywać się w Gorcach, kiedy po chwili jesteśmy już na dachu Polski. Po co zaprzątać sobie głowę Rudawami, kiedy po chwili stąpamy już po podniebnych karkonoskich ścieżkach.
Dla nas to dobrze: prawie cały ruch skupia się w bardziej znanych górach, a my mamy Rudawy niemal wyłącznie dla siebie. Ten atut szczególnie dobrze widoczny jest teraz, kiedy ludzie unikają innych ludzi, żeby nie zaaspirować koronowanej paskudy.
W Rudawach byłem w połowie lipca, a drugi raz wybieram się pod koniec sierpnia. Jeśli masz ochotę mi towarzyszyć, zapraszam. Będzie mi bardzo miło.
Najbardziej efektowną (choć nie najwyższą) częścią Rudaw są Góry Sokole. Składają się na nie dwa krągłe „cycki” Krzyżnej Góry i Sokolika oraz kilka pomniejszych górek, z których niektóre podobno nie mają nawet nazw. Hmm, może mógłbym tu pomóc? Na przykład Mount Adamczak. Albo Pik Sławomira. Brzmi całkiem dobrze… Muszę pomyśleć.
Dwa najwyższe szczyty świetnie prezentują się z oddali, na przykład z drogi krajowej nr 3 do Jeleniej Góry i z innych punktów widokowych w Rudawach.
To doskonała wiadomość dla fotografów. Nie trzeba na nie wchodzić, żeby robić im zdjęcia. Poniższa fotografia powstała podczas akcji o świcie. Światło było bardzo przeciętne, a mgiełki i tak pięknie „zapracowały”. Aż strach pomyśleć co by było gdyby zaświeciło słońce…
Warto jednak wejść wyżej, bo widoki z góry są jeszcze lepsze. Dotyczy to obu szczytów, dziś skupimy się na nieco niższym Sokoliku. Skalną wieżę na jego wierzchołku miałem przyjemność po raz pierwszy poznać w 1994 r., kiedy byłem tu na kursie skałkowym (Góry Sokole to jeden z głównych ośrodków wspinaczki skałkowej w Polsce). Przyjemność to zresztą zbyt mocne słowo. W młodości miałem chorobę wysokościową i wejście na trzeci stopień drabiny przyprawiało mnie o palpitacje. Zgodnie z zasadą „jeśli się czegoś boisz to to zrób” zapisałem się na kurs. Podaruję sobie opisywanie moich ówczesnych przewag, w każdym razie udało mi się nie narobić w gacie, a po kursie na drabinę wchodziłem już normalnie.
Na szczęście na szczycie skały znajduje się platforma widokowa, na którą prowadzą schody. Dokładniej na jednej ze skał, bo są tu dwie. Z dołu wygląda to tak:
Na Sokoliku fotografowaliśmy zarówno o zachodzie, jak i o wschodzie słońca. Wschody są stąd bardziej znane ze względu na urodę zalegających w dolinach mgiełek i prześwitujących przez nie promieni słonecznych, tworzących tzw. lasery. My akurat lepsze światło mieliśmy o zachodzie. Poniżej mniej więcej ten sam kadr wykonany wieczorem i następnego dnia rano:
–
Nie zmienia to faktu, że mgiełki o świcie i tak się pojawiły i można było całkiem ciekawie komponować:
I jeszcze kilka wieczornych ujęć z Sokolika:
–
–
Na Sokolik najłatwiej można się dostać od południowego wschodu (są też inne możliwości, ale z wyższą sumą podejść). Opcje są dwie:
• Dojazd do schroniska Szwajcarka i stąd pieszo szlakiem czerwonym. Plus jest taki, że jest stąd najbliżej. Minus, że droga jest podła (osobówka jako tako przejedzie), a parking kosztuje 10 zł za dobę.
• Dojazd na Przełęcz Karpnicką (parking też 10 zł za dobę, ale o wschodzie słońca inkasent jeszcze śpi). Podejście jest raptem o 15 minut dłuższe, a wliczając czas potrzebny na dotośtanie się samochodem do schroniska, różnica robi się jeszcze mniejsza. Z przełęczy można iść szlakami do Szwajcarki i dalej jak wyżej. Jest jednak lepsza opcja. Idziemy na północ tak jak pokazuje kilka szlaków, a w miejscu gdzie na lewo odchodzi zielony i żółty do Szwajcarki, podążamy dalej prosto (bez znaków) i po kilku minutach skręcamy w pierwszą wyraźną drogę w lewo. Doprowadzi nas ona na przełęcz między Krzyżną Górą a Sokolikiem. Tu skręcamy w prawo i czerwonym szlakiem maszerujemy na Sokolik. Na całe podejście trzeba przeznaczyć niespełna godzinę, chociaż górscy szybkobiegacze poradzą sobie znacznie szybciej. Mi zbiegnięcie z góry na przełęcz, gdzie cierpliwie czekała towarzysząca mi ekipa (pozdrowienia!), zajęło niewiele ponad 10 minut, ale zdecydowanie nie polecam powtarzania tego wyczynu.
Rudawy Janowickie będziemy fotografować w ramach przedłużonego fotoweekendu 27–30 sierpnia. Serdecznie zapraszam, zapisy tutaj.
Wracamy po przerwie. Wiemy, że brakuje Wam już fotografowania, dlatego ruszamy z kolejnymi wyjazdami. Nowa sytuacja narzuca nam pewne ograniczenia, ale też otwiera nowe możliwości. Wreszcie możemy odwiedzić miejsca, które zostawialiśmy na później – te z naszego podwórka i bliskiego sąsiedztwa. Gotowi? To zaczynamy:
Rogalin – noce i dnie wśród dębów (14–16 sierpnia)
Dęby Rogalińskie to mekka fotografów krajobrazu nie tylko z Polski. Można je odwiedzać o każdej porze roku i za każdym razem odkryje się coś nowego. Połowa sierpnia to idealna pora do fotografowania nocnego nieba, które świetnie komponuje się z majestatycznymi drzewami na pierwszym planie. Księżyc w nowiu nie będzie zasłaniał Drogi Mlecznej, a przy odrobinie szczęścia w kadr mogą wlecieć perseidy. Oczywiście dęby będą nam pozować też o wschodzie i zachodzie słońca.
Rudawy Janowickie – kraina światła i mgieł (27–30 sierpnia)
Pod koniec sierpnia odwiedzimy Rudawy Janowickie, urokliwe pasmo górskie zamykające od wschodu Kotlinę Jeleniogórską. Będziemy fotografować skałki Gór Sokolich, łąki, na których często zalegają mgły i panoramy ze znanych (i mniej znanych) punktów widokowych. Zapolujemy na słynne „lasery” nad Doliną Bobru, zajrzymy też do któregoś z pięknie odrestaurowanych pałaców Kotliny Jeleniogórskiej.
Zdjęcia z Rudaw będę pokazywał w najbliższych dniach – stay tuned 🙂
Góry Izerskie – Park Ciemnego Nieba (10–13 września)
Niebo nad Górami Izerskimi jest wyjątkowo mało zanieczyszczone sztucznym światłem – do tego stopnia, że powstał tu jeden z rezerwatów ciemnego nieba. Oznacza to, że widać stąd wyjątkowo dużo gwiazd, a fotograf krajobrazu nie może obok tego faktu przejść obojętnie. W dzień też jest co tu robić: poranne i wieczorne panoramy Karkonoszy, kaskady na górskich potokach i jeden specjalny punkt widokowy…
Czeskie Średniogórze – zamki na wulkanach (16–20 września)
Zapraszamy na fotograficzną wyprawę do naszych południowych sąsiadów. Na południe od doliny Łaby rozciąga się Czeskie Średniogórze – kraina wygasłych wulkanów, rozległych pól i niezwykle malowniczych ruin zamków. Stożkowate szczyty wyrastające z pofałdowanego terenu przypominają krajobrazy z innych części świata. Trochę jak Kamczatka w miniaturze (i bez niedźwiedzi). Dodatkowy atut tego regionu to częste fronty atmosferyczne, zapewniające fantastyczne światło.
Zdjęcia z czeskiej Kamczatki też już niedługo…
Wachau – zamki i winnice nad magicznym Dunajem (7–11 października)
Dunaj opiewali kompozytorzy, poeci, uwieczniali malarze… a teraz przyszedł czas na fotografów. Naszym celem jest dolina Wachau w Austrii: wspaniały krajobrazowo przełom między Wiedniem a Alpami. To chroniony przez UNESCO region falujących wzgórz, posępnych zamczysk i niekończących się winnic. I oczywiście samego wina – jesienią leje się ono strumieniami mogącymi konkurować z samym Dunajem…
To jeszcze nie koniec. W drugiej połowie października wybierzemy się do słynnej Morawskiej Toskanii (15–18 października) oraz do Szkocji (Glen Coe i Wyspa Skye; 24–31 października), a w listopadzie – w miarę możliwości – czeka nas fotoekspedycja do Arizony i Utah (4–15 listopada).
Zapraszam do obejrzenia nowej galerii na okfoto.pl. Tym razem przedstawiam zdjęcia z Senji, czyli fotograficznego raju za kołem podbiegunowym, w północnej Norwegii.
Galeria znajduje się tutaj.
Giant’s Causeway (Grobla Olbrzyma) to klejnot w koronie wybrzeża Irlandii Północnej (samego w sobie bardzo pięknego). Zawsze sobie wyobrażałem to miejsce jako dzicz, do której dotarcie wiąże się z wysiłkiem wędrówki po skałach i błotnistych pustkowiach. W rzeczywistości prowadzi tu asfaltowa droga, po której kursują wahadłowe autobusy z parkingu. Na szczęście można też dotrzeć w bardziej ambitny (i lepszy widokowo) sposób, jednak dziś nie o tym.
Łatwy dostęp do Grobli wcale nie przekłada się na łatwość robienia zdjęć. I nie chodzi o inne osoby wchodzące w kadr – akurat nietrudno je ominąć. Problem może stanowić pogoda.
Podczas rekonesansu fotograficznego dotarliśmy tu w środku dnia, a warunki atmosferyczne były całkiem obiecujące: dużo słońca i przewalające się fronty z efektownymi chmurami. Niestety, przewalały się trochę za szybko. Ujmując prościej: kiedy stanęło się na Grobli, wiatr zwalał z nóg. Łatwo teraz napisać „kiedy stanęło się”. Dotarcie w to miejsce przypominało pantominę na bazaltowych słupach. I to jeszcze nie było najgorsze. Wiatr wiał akurat z tej strony, gdzie były najciekawsze motywy, a pchana przez powietrze woda rozbryzgiwała się o bazaltowe kolumny, tworząc rześki aerozol. Nie było mowy o użyciu filtra połówkowego, nie było też mowy o ustawieniu statywu i cyzelowaniu kadru. Jedyne co można było zrobić to odwrócić się tyłem, wytrzeć obiektyw po poprzedniej nieudanej próbie i… spróbować znowu. Czyli kaskaderski obrót w stronę aerozolu, nanosekunda na ustawienie kadru i strzał. Obrót tyłem, sprawdzenie co wyszło i… pięćdziesiąt kropelek na zdjęciu. No to jeszcze raz.
W końcu wyszło:
To jedna z tych sytuacji, kiedy lepiej od aparatu sprawdzi się komórka. W przypływie desperacji zrobiłem też zdjęcie telefonem, które wyszło od razu: obiektyw jest na tyle mały, że udało mu się przemknąć między kroplami.
Rozochocony sukcesem postanowiłem podziałać ze statywem. Bardzo obiecujący był widok w stronę brzegu, z kaskadą kolumn na pierwszym planie i spiczastym szczytem w tle. Tym razem aerozol miałem z boku, więc było łatwiej – wystarczyło osłonić statyw. To znaczy byłoby łatwiej gdyby nie wiatr. Trzeba było osłonić statyw i jeszcze dociążyć go sobą.
Ostatnie zdjęcie było najłatwiejsze, bo fotografowałem „na zawietrzną”. Jedyne co, to musiałem się uwiesić na statywie. Szeroki kąt fajnie porozciągał kolumny i oddzielił pierwszy, zimny plan od drugiego, cieplejszego. Rożnica w kolorze kolumn bliższych i dalszych to nie świecące na te drugie słońce – one takie są:
Jak się okazuje, można trafić na rożne warunki fotografowania stojąc praktycznie w jednym miejscu. Mówię Wam – ubaw po pachy!
Dwa tygodnie temu wróciłem z fotograficznego rekonesansu w Irlandii Północnej (i kawałku „zwykłej”). Cieszę się, że udało mi się wyjechać jeszcze przed pandemicznym szaleństwem. Wróciłem ostatnim rejsowym samolotem i właśnie kończę dobrowolną kwarantannę. Nic mi nie jest: wygląda na to, ze koronawirus brzydzi się mieszanki robali, które cyklicznie przywożę ze sobą z różnych kontynentów.
Irlandia nie rozpieściła pogodą, ale i tak mnie urzekła. Jeśli ktoś lubi surowe nadmorskie pejzaże, ruiny zamków na klifach, usiane głazami plaże, przewalające się fronty atmosferyczne i duuuużo zieleni – będzie mu się tu podobało. Poniżej kilka zdjęć z tego wyjazdu.
Zaczęliśmy od Dark Hedges – najbardziej znanego szpaleru drzew na świecie (choć równie atrakcyjne znajdują się choćby w amerykańskiej Luizjanie). Przyjechaliśmy tam w okolicach zachodu słońca, czyli w porze dynamicznie zmieniającego się światła: dwa poniższe zdjęcia dzieli może 15 minut.
—
Było akurat po deszczu, więc można było pobawić się odbiciami w wodzie. W sumie żadna sensacja – w tej części świata „akurat po deszczu” jest prawie zawsze.
—
Spośród ruin zamków na wybrzeżu najbardziej osobliwy jest Dunseverick: zostały z niego dwie smętne ścianki na krawędzi stromej górki. Łatwo tu dojść, ale ta łatwość może stępić czujność – na samym początku spaceru moje buty „wyjechały” na śliskiej trawce, a o co zwykle jest metr nad nimi efektownie chlupnęło w kałużę. Na szczęście miałem przy sobie lnianą torbę Horyzontów, która po stosownym zabiegu przyjemnie oddzieliła to co mokre od tego co suche… W ramach zadośćuczynienia na chwilę rozstąpiły się chmury i teren zalało przyjemne światełko:
Od zamku ścieżka wiedzie do niewielkiej kaskady o takiej samej nazwie. Kamienie też są tu śliskie, ale wystarczy odrobina uwagi i statyw jako podparcie i można bezpiecznie dojść gdzie się chce (w granicach rozsądku). Sam wodospad fajnie zagrał z chmurami na długim czasie naświetlania:
Długie czasy zresztą w ogóle dobrze pasują do wybrzeży niespokojnego Atlantyku:
Ciekawe motywy można też znaleźć w głębi lądu.
Fotografowie zawsze mają co robić w ruinach – nie tylko zamków, ale też klasztorów i kościołów:
—
Przed kolejnymi nadmorskimi plenerami warto rzucić okiem z jakiejś górki…
… albo sprawdzić pogodę w stosownej aplikacji:
Irlandzkie wybrzeże stwarza nieskończone możliwości fotograficzne. Nawet w obrębie jednej lokalizacji można znaleźć różnorodne kadry w zależności od zmieniającej się pogody (czyli np. w ciągu godziny).
—
Powyższe i poniższe zdjęcie emanują spokojem. Spacer między obydwiema miejscówkami był nieco mniej spokojny: znowu pojechałem na trawie, a moja kurtka i spodnie zaczęły przypominać stroje piłkarzy ze słynnego meczu na wodzie w 1974 r.
Największą atrakcją turystyczną Irlandii Północnej jest Grobla Olbrzyma (Giant’s Causeway), czyli bazaltowa ostroga wychodząca w ocean w bardzo malowniczym miejscu. To idealne miejsce dla tych, którzy lubią cyzelować kadry na statywie, mierząc co do milimetra. A raczej prawie idealne – ale o tym w innym wpisie. Do Grobli można dojść drogą nad morzem albo wiodącą szczytem klifu. Ta druga jest zdecydowanie bardziej widokowa:
„Krzywy” horyzont na zdjęciu wynika z ukształtowania wybrzeża i ściany deszczu sunącej prosto na nas…
Na samej Grobli można fotografować godzinami, choć nie zawsze jest to łatwe, ale o tym będzie następny wpis. Póki co, kilka zdjęć z bazaltowymi sześciokątami na pierwszym planie:
—
—
Póki co, to tyle. Zdjęcia z tego wyjazdu jeszcze się tu pojawią, a ja na pewno jeszcze pojawię się na Zielonej Wyspie. Czego i Wam życzę 🙂
Zapraszam na fotograficzny weekend na Morawach (trochę przedłużony, bo od czwartku). Morawskie pola przebojem wdarły się do fotograficznej listy przebojów tej części Europy. Ktoś o niewyrobionym oku może się zastanawiać o co chodzi. Jaka jest frajda w robieniu zdjęć polom, które są wszędzie? Wprawny fotograf dostrzeże tu jednak nieskończone możliwości komponowania eleganckich, czystych kadrów. Pola w okolicach Kyjova są pofałdowane niczym rzucona niedbale suknia, a dzięki wielkoobszarowym gospodarstwom porastają je jednorodne uprawy. To jedno z tych miejsc, gdzie wybitnie przyda się teleobiektyw.
Przyjedziemy tu pod koniec kwietnia, kiedy pola będą już ładnie zazielenione, a to zazielenienie nie będzie zakrywało jeszcze ich struktury. Wykorzystamy wschody i zachody słońca, bo w niskim świetle krajobrazy zawsze prezentują się najlepiej.
Nie skupimy się tylko na polach. Odwiedzimy też Palavę – niezwykły wapienny masyw, który wyrasta z równiny w najmniej oczekiwanym miejscu. Skały, ruiny zamków, winnice: jest tu na co kierować obiektywy. Miłośnicy wina chętnie zajrzą do którejś z piwniczek – w Pavlovie zachował się cały zespół architektoniczny z okresu baroku.
Na deser zrobimy sobie spacer po Ołomuńcu, jednym z najbardziej urokliwych miast na Morawach.
Zapisy na fotoweekend na stronie Horyzontów.
