Mokradła z widokiem

Bagna, moczary i rozlewiska zazwyczaj kojarzą się z niedostępnym terenem, na który wstęp mają wyłącznie łosie. Na szczęście są wyjątki, a jednym z nich jest szkockie Rannoch Moor. Dostać się w to przepiękne królestwo wody i wrzosowisk jest banalnie łatwo – przez sam środek przebiega droga A82, ta sama, która chwilę później zagłębia się w słynny kanion Glen Coe. Zostawia się samochód na parkingu (są mniej więcej co pół mili) i od razu można zacząć brodzić. Wysokie buty, niewrażliwe na wodę, są niezbędne. Nagrodę za tę przyjemność stanowią widoki na odbijające się w wodzie Munros (tak Szkoci mówią na góry o wysokości ponad 3000 stóp).

Rannoch Moor można też oglądać z okien pociągu. Trudno sobie wyobrazić jak wyglądała budowa linii kolejowej w takim terenie. Zanim w ogóle zaczęto kłaść tory, konieczne było ułożenie wału z setek ton nawiezionej ziemi wymieszanej z gruzem i drewnem.

Miejsce jest oczywiście popularne wśród fotografów…

… którzy mają do dyspozycji niezliczone jeziorka i wrzosowe cyple:

O każdej porze roku Rannoch Moor jest ładne, ale najlepiej pojawić się tu późną jesienią – przynajmniej z trzech powodów:

• jest duża szansa, że szczyty gór będą już w śniegu (a wtedy zawsze lepiej wyglądają);
• w niższych temperaturach powietrze jest bardziej przejrzyste niż latem;
• nie ma muszek midges, które w cieplejszych miesiącach zżerają człowieka żywcem.

W Rannoch Moor byłem w listopadzie (dwa razy) i w czerwcu. Wersja listopadowa bardziej mi odpowiada, dlatego właśnie wtedy poprowadziłem tu fotowyprawę (z niej wszystkie zdjęcia w tym wpisie) i dlatego za osiem miesięcy poprowadzę następną.

Jeśli ktoś chce zrobić podobne zdjęcia, powinien się spieszyć. Według obliczeń naukowców teren podnosi się o 2–3 mm rocznie i za kilkadziesiąt tysięcy lat będzie wyglądał już zupełnie inaczej…