Rekonesans nad Wisłą

Korzystając z kilku dni wolnego wybrałem się w okolice Grudziądza na fotograficzny zwiad. W planie miałem znalezienie kilku oczywistych punktów widokowych (patrz zdjęcie powyżej) i poszwędanie się po okolicy żeby znaleźć te mniej oczywiste. Szczęście mi dopisało: prawie cały czas świeciło słońce, a wieczorami pojawiały się subtelnie przebarwione chmurki. Było tak ciepło, że na łąkach można było usłyszeć buszujące w poszyciu myszy. Mój stary znajomy, Indianin Zachmurzona Twarz, był w wyraźnej defensywie. Zresztą od kiedy zaczęło sprawiać mi frajdę robienie zdjęć w każdych warunkach, jego towarzystwo stało się mniej uciążliwe.

Miałem też inny cel związany z fotografią: chciałem zobaczyć wystawę zdjęć z naszej fotowyprawy do Maroka autorstwa mojego przyjaciela, Adama Jędrzejewskiego. Niestety, tak się wkręciłem w szukanie plenerów, że nie zdążyłem.

Powyższe zdjęcie przedstawia starówkę Grudziądza od strony Wisły. Poniższe też:

Okolice są nieźle pofałdowane, czego tak mi brakuje w Wielkopolsce:

Po całym dniu objeżdżania gotyckich miasteczek i ruin zamków wieczorem wróciłem nad Wisłę. Nad rozlewiskiem w dolinie znalazłem ładną kompozycję z pionowych drzew i poziomych chmur:

A nad samą rzeką czekał na mnie fioletowy zachód słońca. Od jakiegoś czasu bardzo lubię ten zimno-ciepły kolor – mi zdecydowanie kojarzy się z ciepłem: