Autor: Slawek

 

Na naszym rynku sporo jest książek fotograficznych o bardzo wzniosłych tytułach: Szukając zdjęcia, Czekając na światło, Pracując nad kadrem, Szukając własnego stylu. W środku można znaleźć porady, bardziej lub mniej bezcenne. Pozazdrościłem autorom i postanowiłem, że też stworzę taką książkę. Roboczy tytuł: Dłubiąc w nosie i wymądrzając się.

Tak jak zespoły muzyczne wypuszczały kiedyś single promujące dłuższe płyty, tak ja prezentuję jedno zdjęcie stanowiące zajawkę mojego przyszłego dzieła. To nietypowe ujęcie Ponte dei Sospiri (Mostu Westchnień) w Wenecji – widać na nim zarówno sam zabytek, jak i podziwiających go turystów (a właściwie stojących w miejscu widokowym i zabierających miejsce innym). Nie jest to więc jedynie portret samego Ponte, ale pokazanie go w typowym dla tego miejsca kontekście, z tłumem na pierwszym planie. Nazywa się to portretem środowiskowym.

Przyjrzyjmy się teraz ludziom na moście. Autor wspaniale wyodrębnił tu pierwszy plan od drugiego stosując zabieg z filmów hollywoodzkich: plan pierwszy jest ocieplony zachodzącym słońcem, a drugi pozostaje w zimnym cieniu. Ważnym motywem jest para w okularach. Umieszczona została w mocnym punkcie złotego trójpodziału, ale nie tylko dlatego przyciąga wzrok. Chłopak ma czerwoną, rzucająca się w oczy bluzkę, a dziewczyna – z oczywistych względów :). Druga para  – w południowo-wschodnim mocnym punkcie, to kapelusznik z chłopcem. Doskonale kontrastują kolorystycznie z pierwszą parą, poza tym kapelusz z głową chłopca tworzy linię siły, która dociera do brązowej ściany w lewym górnym rogu, łącząc się z tamtejsza linią dzielącą okna. Bardzo ważnym elementem fotografii jest oświetlona głowa lwa w prawym górnym narożniku. Linia jego spojrzenia biegnie po zbiegających się liniach ścian poniżej, a następnie prześlizguje się po głowach okularowej pary i znika w lewej dolnej części zdjęcia. Wprawne oko dostrzeże tu też złote spirale, srebrne okręgi oraz platynowe trapezy, które tworzą ten kadr tak jedynym i niepowtarzalnym, że powinno się go omawiać podczas każdych szanujących się kursów fotograficznych. Naturalnie jako wzorzec doskonałego opanowania warsztatu 😀

Oczywiście ktoś mógłby powiedzieć, że dopisało mi szczęście, ale ja to nazywam profesjonalizmem. Czekałem na ten kadr trzy tygodnie z aparatem w uniesionych dłoniach.

A jak było naprawdę? Nie mogąc dopchać się do balustrady włączyłem live view, podniosłem aparat tak wysoko jak mogłem i rąbnąłem prawie na ślepo, bo nie mam odchylanego wyświetlacza. Ciekawe ile zdjęć w ww. poradnikach też tak powstało 😉

 

Obróbka zdjęć czasami stanowi przedmiot kontrowersji. Szczególnie RAWy pozwalają na daleko idące ingerencje. Zazwyczaj jednak jak ktoś wywoła zdjęcie to zrobi to w jeden sposób i nikt nie wie, że może być inaczej. Dlatego warto spojrzeć na fotografię ilustrującą naszą fotowyprawę w Dolomity.

Tu wywołana przeze mnie:

A tu przez Ewę, czyli Królową Photoshopa 🙂

A teraz zdjęcie z gruzińskiego Kaukazu. Tu moje:

A tu to samo zdjęcie w wersji Ewy.

Nie chcę tu dowodzić, że któreś są lepsze (wiadomo które – to tak jakbym spróbował partyjki szachów z Kasparowem 🙁 ). Ale samo zestawienie tych samych zdjęć różnie wywołanych to ciekawostka, chyba niezbyt często spotykana.

Rok 2013 upłynął mi pod znakiem wyjazdów. Co prawda większość z nich to były dość krótkie wyskoki i gros czasu i tak spędziłem w domu, ale tak właśnie lubię.

Zaczęło się, dość tradycyjnie, od ITB, czyli największych turystycznych targów na świecie, które w pierwszej połowie marca odbywają się w Berlinie. Jak zawsze, wystawiały się tu prawie wszystkie kraje świata i robiły wszystko, żeby przyciągnąć gości do swoich stoisk:

Dobry miesiąc później wsiadłem w samolot i po dłuuuuugim locie (a w zasadzie czterech lotach) wylądowałem w Limie, a kilka następnych tygodni spędziłem na objeździe Peru i Boliwii. Na zdjęciu pancerny Land Cruiser przemierzający boliwijskie Altiplano:

Potem tydzień przerwy i fotowyprawa do Gruzji. Jeżdżące po Kaukazie terenowe minibusy Delica nie wyglądają tak pancernie jak Land Cruisery, ale nie należy dać się zwieść. Nie dość, że dowiozły nas do Uszguli (gdzie niektórzy zajęli się tresowaniem groźnych psów), to jeszcze potrafiły jeździć po tamtejszych ulicach (fakt, że nie po wszystkich – te bardziej gówienkowe musieliśmy pokonywać per pedes).

W wakacje wyjeżdżają wszyscy, więc ja trochę przystopowałem. Wybraliśmy się tylko rodzinnie do Berlina, gdzie trafiliśmy na falę upałów. Było goręcej niż wcześniej w Limie i niż później w Casablance i Addis Abebie. Na szczęście można było się schronić pod ocalałym fragmentem Muru Berlińskiego:

Potem następny szybki wyskok – na Morawy. Polecono mi, żebym chodził po polach i robił zdjęcia. Więc chodziłem i robiłem – w końcu są większe perwersje…

We wrześniu miałem przyjemność wziąć udział w warsztatach foto na ziemi świętokrzyskiej, ale było tam tak egzotycznie, że nie śmiem pokazywać zdjęć 🙂 Wkrótce potem pojechałem w Dolomity i do Wenecji, żeby przygotować teren pod fotowyprawę, która odbędzie się w czerwcu 2014:

A potem zaczął się jesienny maraton. Październik to niezapomniana C.K. Fotowyprawa. Superpogoda, superatmosfera i superkadry. Z takich wyjazdów nie chce się wracać. Byliśmy m.in. w Austrii, gdzie można było znaleźć kapitalistyczną świnię:

Tydzień przerwy i fotowyprawa do Maroka. Pogoda w kratkę, superatmosfera i superkadry. Niestety, z tego wyjazdu też trzeba było wrócić, na szczęście nie widocznym na zdjęciu grand taxi:

Tydzień przerwy i Etiopia. Tym razem nie fotowyprawa, ale za to na trzy tygodnie. Dwa pierwsze, na północy kraju, to rewelacja. Ostatni, dzikie południe, to hard core, po którym leżałem dziesięć dni prawie bez czucia. Poruszaliśmy się czym się dało, np. dłubankami pływającymi po rzece Omo (jak się kuca to niebezpiecznie się przechyla, jak się usiądzie to szlachetna część ciała nabiera wody):

To był niezapomniany rok. Ciekawe jaki będzie następny. Wszystkim Czytelnikom życzę wspaniałych wypraw i niezapomnianych kadrów w 2014 roku!

W dniach 14–21 czerwca 2014 r. odbędzie się fotowyprawa w Dolomity i do Wenecji. To jedne z tych miejsc, gdzie zdjęcia robią się same, ale oczywiście im bardziej się przyłożymy do ich powstania, tym będą lepsze. A dobrze zrobione zdjęcia z Dolomitów – czyli w odpowiednich miejscach, o odpowiedniej porze i odpowiednio skadrowane – mogą wprawić oglądających w osłupienie. To jedne z najpiękniejszych gór na świecie, o tak dzikich kształtach, że trudno gdziekolwiek znaleźć drugie podobne. Gdybym mógł, chętnie na jakiś czas bym tam zamieszkał i codziennie robił zdjęcia, żeby choć częściowo wykorzystać potencjał tego miejsca. Z Dolomitów zjedziemy do pobliskiej Wenecji. Tego miasta-scenografii teatralnej nie trzeba fotografom przedstawiać. Czekają na nas greatest hits, czyli gondole bujające się na wodzie, Plac św. Marka, kanały, kanaliki i kanaliczki, zachód słońca z najlepszego miejsca widokowego oraz wyspa Burano z kolorowymi domkami.

Dokładny opis naszej czerwcowej przygody w zakładce FOTOWYPRAWY, czyli tutaj.

Wróciłem z Etiopii, więc pora na relację z fotowyprawy do Maroka. To chyba logiczne? Można ją  znaleźć w zakładce FOTOWYPRAWY powyżej, czyli tutaj. Tym razem nie rozpisywałem się za dużo, umieszczając trochę więcej zdjęć. Oczywiście dalekie są od wyczerpania tematu, ale najważniejsze miejsca na nich widać.

A na fotografii obok niezwykły moment dywanowego ataku mew na medynę Essaouiry. Uchwyciłem go z portowej baszty, kiedy siedzieliśmy rządkiem zgodnie polując na wrzaskliwe ptaszyska. Wygląda jakby Hitchcock zmartwychwstał i szykował się do remake’u “Ptaków”. A może faktycznie były tresowane? 😀

Miał tu być inny wpis ale balonik missowo-misterowy tak się nadmuchał, że mógłby pęknąć. Poniżej kilka etiopskich portretów. Z szacunku dla fotografowanych osób darujemy sobie wybory miss i mistera, ale chętnie się dowiem, kto według Was najlepiej wyszedł w kategorii pan i w kategorii pani. Zresztą żeby rozwiać wątpliwości, na początku wstawiam zdjęcie mistera (to ten biały, w otoczeniu ziomali 😀 ):

A tu galeria. Najpierw panowie, bo są mniej ciekawi. Na razie nie piszę kto zacz i z jakiego plemienia – poszczególnym ludom Południa pewnie jeszcze poświęcę trochę miejsca.

Teraz panie:

 

Na koniec bonus, czyli para młoda z wesela w Aksum:

 

Kto najładniejszy? 🙂

Dom
Na południu Etiopii nie ma wifi. Trudno żeby było na terenie gdzie luksusem jest elektryczność. W każdym miejscu noclegowym mieliśmy przerwy w dostawie prądu, a były też takie, w których nie było go wcale. W zamian udało nam się odwiedzić cały szereg wiosek plemiennych o kulturze tak odmiennej od naszej jak to tylko możliwe. Fotorelacja wkrótce.

Turmi, 03.12.2013, 18.04

Brak polskiej klawiatury bo jestem w kafei. Wiele sie dzialo. Wrocilismy samolotem do Addis (kontrola bagazu zmasakrowala nasza kolekcje lokalnego bimbru – bo latwopalny), dwie osoby wrocily do kraju (dwie sliczne dziewczyny – dlaczego to one musialy wyleciec?), a my zaladowalismy sie na cztery jeepy i ruszylismy na Poludnie. Tu odwiedzilismy plemie Dorze, ktore buduje chaty w ksztalcie glow sloni, poplynelismy na jezioro Chamo przyjrzec sie hipom i krokom (byly) i dotarlismy do Turmi, skad jest blizej do Ugandy niz do Addis. Ciekawy byl ostatni odcinek, po przekroczeniu Wielkiej Doliny Ryftowej. W Afryce czesto przy drodze jest pelno ludzi. Tu tez byli, tylko jacys inni… W miejsce zwyklych gosci, ubranych z grubsza po europejsku, zaczeli pojawiac sie ubrani, hmm, niezbyt kompletnie, smukli i wyprostowani jak strzaly, o dumnych wejrzeniach – chyba nawet przystojniejsi ode mnie 😀 To znak, ze trafilismy na tereny Hamerow, jednego z ciekawszych ludow w tej czesci Afryki. Ich kobiety maja spodnice ze skor z muszelkami, a wlosy wysmarowane glina i maslem i uformowane w dredy o ksztalcie helmow Wehrmachtu – bardzo twarzowe. Jutro odwiedzimy ich wi0ske – ponoc trudno tam zobaczyc jakiekolwiek zdobycze zachodniej cywilizacji.

Lalibela, 28.11.2013, 21.38
Droga wiła się przez góry jak boa ze skrętem kiszek. Za zakrętem zobaczyliśmy autobus stojący w poprzek z wyraźnym zamiarem zawrócenia. Johannes dał po hamulcach i wściekłym gestem uderzył w kierownicę. Wcześniej niż ja załapał o co chodzi, a po chwili jakiś kierowca potwierdził czarne przypuszczenia: dalej jest wypadek i przepuszczają tylko mniejsze pojazdy. A co z większymi? Muszą zawrócić i jechać trudną drogą przez góry. Trudną drogą przez góry? A to to niby co jest?! Po szybkiej naradzie z Ashenafim (nasz lokalny przewodnik) postanowiliśmy jechać dalej na pałę i najwyżej na miejscu rozeznać się w sytuacji. “Miejscem” okazała się być górska serpentyna, na której kierowca wielkiej chińskiej ciężarówki Howo nie dał rady i położył ją na szosie. Po obu stronach ustawiły się kolejki do przejazdu, a nad leżącym grzmotem debatowały dziesiątki Etiopczyków. Przejazd był możliwy tylko trzeba było wykopać dwa słupki przydrożne. Kilku miejscowych dobrze radziło sobie z jednym, ale praca nad drugim wyraźnie nie szła. Nabrała tempa dopiero gdy Mirek najpierw wziął kilof, a potem przejął dowodzenie nad akcją. Słupek wkrótce runął, a Mirek lakoniczne stwierdził, że jest inżynierem i taka jego robota. Wkrótce byliśmy z drugiej strony (Johannes zgrabnie wciął się kilkunastu ospałym ciężarówkom i ślamazarnym autobusom). Dalsza droga z Mekele do Lalibeli upłynęła bez większych przeszkód, jeśli nie liczyć hord giwmipenów (dzieciaków wykrzykujących “give me pen!”) na każdym postoju, zdechłej hieny na środku drogi, soku pomarańczowego, po którym mój brzuch zamienił się w piłkę i oszałamiających widoków zmuszających nas do częstych fotostopów, szczególnie pod koniec trasy. Jutro Lalibela – zobaczę co się przez rok zmieniło.
A na zdjęciu nasz dzisiejszy zator drogowy.

Wciąż Aksum, 25.11.2013, 17.21
Jak na swą rangę historyczną Aksum do dziś pozostaje niezbadane. Szacuje się, że odkryto dopiero pięć procent wartościowych stanowisk archeologicznych. Co roku dołączają do nich nowe, często bezcenne obiekty. Dla archeologów to raj na Ziemi – nic tylko wbijać łopatę.
Aksum jest też nieodkryte przez turystów. Większość dociera do Addis, Lalibeli, Gonderu, czy w góry Semien. Spotkaliśmy tylko jedną grupę farandżi – z kraju nadwiślańskiego. To chyba żadna sensacja sądząc po lokalnych wyrostkach wykrzykujących: “Jak się maś, blada twaś”.
A wieczorem trafiliśmy na etiopskie wesele. Tańcząc górną częścią ciała (na północy Etiopii dół pozostaje nieruchomy) i obserwując miejscowe dziewczyny wpadłem na pomysł wynajęcia modelki na naszą styczniową fotowyprawę. Mogłaby na przykład przebrać się za księdza w Lalibeli albo za dżeladę w górach Semien 🙂
A na zdjęciu coś z innej beczki czyli etiopska skrzynka pocztowa.

Aksum, 24.11.2013, 21.32
– One photo ten birr – powiedziała Miss World przygotowująca kawę w kompleksie królewskim w Gonderze.
– Nałóż strój regionalny to pogadamy – odparłem ironicznie, oczywiście w takim zakresie, w jakim normalny facet może odezwać się ironiczne do Miss World. To moja stara metoda, zawsze się sprawdzała. Do dzisiaj. Dziewczyna zniknęła w bramie, a po chwili wynurzyła się w pięknej, białej tunice (czy czymś takim) i spokojnie wróciła do swojej poprzedniej czynności. Były foto, były birry.
Z Gonderu pojechaliśmy nową drogą do Debarku w górach Semien. Hotel był nędzny (z wyjątkiem Miss Uniwersum podającej do stołu w restauracji), ale same góry zrekompensowały to z naddatkiem. Były widoki, sępy krążące nad przepaścią, setki dżelad na skarpie, a nawet buszbok w paski (paski widział tylko Kaziu, który miał lornetkę) i szakal.
Za Debarkiem droga robi się gruntowa i spada w dół skarpy Limalimo (czyli Zielona). Widoki są niezrównane, szczególnie o świcie, kiedy akurat tu byliśmy. Minus to jakość samego przejazdu: pierwszych 140 km pokonaliśmy w 10 godzin, lawirując między potężnymi machinami drogowymi (co akurat dobrze rokuje). Pod koniec zatrzymaliśmy się przy kanionie Tekeze żeby sfotografować go z góry, ale szybko nadbiegły dzieci i to one stały się głównym daniem. Jedna dziewczynka (Miss World za dziesięć lat) uporczywie ładowała się przed mój obiektyw, co jakoś niespecjalnie mi przeszkadzało.
Atrakcje były do samego końca – ostatni odcinek przed Aksum pokonaliśmy w burzy z gradobiciem.
Na koniec zagadka fotograficzna z gatunku raczej łatwych: what the hell is this?

Gonder, 21.11.2013, 21.30
Dziś pływaliśmy łodzią po jeziorze Tana, fotografowaliśmy rybaka łowiącego sumy z trzcinowej łódki tankwa, piliśmy kawę pod krzakami kawowców i robiliśmy inne ciekawe rzeczy, ale to nic w porównaniu z mixed juice w zapadłym sklepiku w Bahyr Dar. Sok z papai, mango, awokado i czegoś na “g” był ułożony warstwowo, a miąższ był tak gęsty, że warstwy nie mieszały się ze sobą. O smaku nie będę się rozpisywał, powiem tylko, że byłby wystarczającym argumentem, żeby przeprowadzić się do Etiopii.
Na zdjęciu bohater wpisu (ten z lewej):

Bahyr Dar, 20.11.2013, 21.40
Wyżyna Abisyńska w listopadzie to uczta dla oczu: krajobraz po deszczach jest optymistycznie świeżozielony i w niczym nie przypomina powszechnych kiedyś wyobrażeń o wypalonej słońcem i głodnej Etiopii. Jest tak ładnie, że nie męczą nas wielogodzinne przejazdy. Dziś zatrzymaliśmy się w zupełnie nieturystycznej dziurze na trasie i stanowiliśmy dla miejscowych taką samą atrakcję jak oni dla nas. A po południu odwiedziliśmy wodospad Tis Issat, opędzając się przed hordą kilkuletnich sprzedawców wszystkiego. Do mnie podchodzili z bezbłędnym pytaniem: you are a leader? Skąd te gnojki to wiedziały?
Na zdjęciu przywitanie kierowców na trasie.

Debre Markos, 19.11.2013, 20.35
Dziś nasza grupa przeszła inicjację: na lancz zamówiliśmy indzerę. Pierwsze spotkanie nie było łatwe – gdy wychodziliśmy z lokalu, większość porcji była ledwie ruszona. Za to wieczorem zrekompensowaliśmy sobie to niepowodzenie ceremonią parzenia kawy. W ciemnych zaułkach Debre Markos znaleźliśmy spelunę, w której jedna dziewczyna przyrządzała szlachetny napój siedząc na podłodze (i przetykając dzióbek dzbanka źdźbłem trawy z tejże podłogi), a druga zadymiała nas kadzidłami i zmysłowo falowała ramionami w rytm lokalnych przebojów (w północnej Etiopii tańczy się głównie górną częścią ciała). Kawa oczywiście była doskonała.

Chartum, 18.11.2013, 18.00
Wysłać post z Chartumu – bezcenne. Gdy patrzyłem z okna samolotu na zachód słońca nad miastem, od razu przypomniałem sobie bohaterów Sienkiewicza: Staś i Nel, Idrys i Gebhr, Wołodyjowski… Co prawda, z samolotu w ogóle tu nie wyszliśmy, ale widok miasta z góry (oraz połączenia Nilu Błękitnego z Białym) wart był miedzylądowania. Nasz kolejny cel to Addis Abeba, skąd ruszam z grupą szesnastu zapaleńców na etiopskie drogi i bezdroża. Walę się z nóg, bo poprzedniej nocy – przygotowując się do wyjazdu – prawie nie zmrużyłem oka.

… a teraz wróciliśmy tu po raz drugi. To dla mnie pierwszy drugi raz na fotowyprawach 🙂 Nie jest to jednak tak jak w Toskanii, gdzie (chyba) jeździ się z grubsza w te same miejsca. Program był zupełnie odmienny od poprzedniego – powtarzał się tylko Marrakesz. Z Casablanki jedzie się do niego niewiele ponad trzy godziny, ale nam pokonanie tego dystansu zabrało prawie dziesięć dni. Trudno się dziwić, skoro po drodze zahaczyliśmy o cytadelę w El Jadida i kolorową Essaouirę, uciekaliśmy przed falami na wciąż jeszcze dzikiej plaży Legzira, a na koniec zdobywaliśmy niebieskie (!) skały w górach Antyatlas. W samym Marrakeszu tym razem z grubsza ominęliśmy dzielnicę tanich hotelików w sąsiedztwie Dżemaa el-Fna, ale samego placu nie sposób ominąć. Przeżyliśmy tu wiele pięknych chwil, pijąc soczki ze świeżo wyciśniętych owoców, targując się podczas kupowania pamiątek i oczywiście robiąc zdjęcia. Te ostatnie to prawdziwe wyzwanie – miejscowi wchodzący w kadr zwykle domagają się za to pieniędzy (szczególnie ci, którzy prezentują jakiś program artystyczny, np. noszenie małpy na ramieniu). Fotografowanie tak, żeby tego uniknąć jest niezłym sportem: niektórzy używali długich obiektywów, inni stosowali sprytny chwyt ukrywania się za innym fotografem (strzał spod pachy), a na końcu wszyscy poszliśmy do knajpy z tarasem na piętrze, skąd można było robić zdjęcia do woli. Choć ta ostatnia metoda nie jest za bardzo honorowa, bo „modele” nie mają jak się obronić.

Jak to na fotowyprawach, humory dopisywały znakomicie, co widać na drugim zdjęciu, zrobionym w czeluściach medyny Marrakeszu (na pierwszym jesteśmy w medynie Casablanki).

Marrakesz, 09.11, 22.50.
Znowu tu jesteśmy. Znowu przemykamy między kobrami, transowymi tancerzami, sprzedawcami chusteczek do nosa, fałszywie zawstydzonymi dziewczynami i handlarzami wszystkim na Dżemaa el-Fna – najbardziej zwariowanym placu miejskim na świecie. Codziennie wieczorem przychodzi tu pół Marrakeszu, tworząc spontaniczną imprezę, którą porównać można do zmultiplikowanego Sylwestra na naszych rynkach. Spektakl jest tak niesamowity, że oczarował nawet urzędników UNESCO, którzy wpisali plac i jego atmosferę na listę Światowego Dziedzictwa. Jutro znowu tam idziemy i na pewno przeżyjemy niezapomniane chwile…

Tafraoute, 07.11, 18.27
Czerwone łuki i niebieskie kamienie – to były nasze fotograficzne cele w ostatnim czasie. Oczywiście nie licząc scenek rodzajowych typu drzewo oblepione kozami, czy berberyjskie ciężarówki na krętych drogach. Czerwone łuki są na plaży Legzira – po raz pierwszy zawitałem tu pisząc przewodnik Pascala i postanowiłem, że wrócę. Miejsce jest jedyne w swoim rodzaju dzięki dwóm piaskowcowym mostom przecinającym plażę i kończącym się w Atlantyku. Są kapitalnym celem fotograficznym, zupełnie innym podczas przypływu i odpływu.
Niebieskie kamienie można znaleźć w górach Antyatlas. Płaskowyż usiany jest wielkimi głazami, a niektóre z nich jeden Belg pomalował na jaskrawe kolory (głównie niebieski). Widoki nie z tej planety. Piotr mówi, że to tak jakby w Kapadocji poustawiać wielkie krasnale ogrodowe.
Jutro dalsza eksploracja Antyatlasu.
Na zdjęciach łuk i kamień (niebieski inaczej 🙂 )

Wciąż Essaouira, 05.11, 22.17
Mewy, wiatr, niebieskie łodzie i stare mury – to najkrótszy opis Essaouiry, dawnego raju hippisów. Przed świtem zasadziliśmy się nad wielką połacią mokrego piasku na brzegu morza, który służył za noclegownię mewom. Wyglądało to świetnie, szczególnie gdy słońce zaczęło wynurzać się za mewami, a mewy zaczęły uciekać przed rozbrykanymi pieskami. Potem przenieśliśmy się do portu, z porannym chaosem potencjalnych kadrów. Śniadanie na tarasie (kapitalny widok z góry na Wielki Meczet) i start na mury medyny, o które rozbijają się potężne fale Atlantyku (kolejne pole do popisu dla szybkostrzelnych lustrzanek). Potem ryba w porcie (wiadomość o tyle istotna, że Marokańczycy przyrządzają ryby najlepiej na świecie) i… znowu mewy. Tym razem na tle murów medyny od strony oceanu. Ubaw był po pachy, kiedy próbowaliśmy umieścić je w mocnych punktach kadru. Choć latało ich tu mniej wiecej tyle, co w “Ptakach” Hitchcocka, jakoś nie chciały współpracować. Tym większa była radość, kiedy w końcu któraś łaskawie wlatywała w pole widzenia wizjera i ustawiała się zgodnie z życzeniem fotografa…

Essaouira, 04.11, 23.12
Pierwszym plenerem po Casablance była El Jadida. Znana jest z medyny, która pierwotnie była portugalską cytadelą. Ma rewelacyjne zakamarki bez turystycznego retuszu, otoczona jest murami obronnymi (10 m grubości), po których można chodzić, a jej największym skarbem jest manuelińska cysterna, czyli pomieszczenie na wodę z kamiennymi łukami podtrzymującymi sklepienie. Wszystko to brzmi super, ale mi coś tu nie szło. W zakamarkach zepsuł mi się Canon (error 99; znam przynajmniej jedną Nikoniarę, która to ubawi 😉 ), na murach wyrżnąłem głową w bramę baszty, a cysterny pilnowała bardzo nieatrakcyjna pani, która zażądała od nas “autorisation”, co zaowocowało robieniem zdjęć bez statywów (bez nich już nie byliśmy “professionel” i “autorisation” nie było potrzebne).
El Jadidę podsumowaliśmy kawoherbatą z rewelacyjnymi naleśnikami na tarasie miłej knajpki (zostawiliśmy 8 eurocentów napiwku) i ruszyliśmy na południe.
Kolejny postój zrobiliśmy w Safi: miescie boksytów i ceramiki z całkiem niezłą medyną. Nie mieliśmy go w planach, ale plany są po to, żeby je rozszerzać. Mury medyny tak pięknie oświetlało zachodzące słońce, że nawet ożył Canon (sorry Nikoniara… ). Pojechaliśmy dalej na południe – do Essaouiry.
Na fotce moja herbata w El Jadida.

Casablanca, 02.11, 20.42
Pierwsze pełnowartościowe wi-fi, dlatego wrzucam trzy wpisy na raz. Standard RAM był taki jak oczekiwałem – obiad uwolnił mnie od bólu brzucha, którego nabawiłem się po niemieckim śniadaniu. Casablanca przywitała nas rozkoszną pogodą: okolice 25 stopni i czyste niebo. Na kolację mix świeżych ryb i owoców morza, a na deser zabijający sok ze świeżo wyciśniętych pomarańcz 🙂
Na zdjęciu Ania przy przystawkach:

Bruksela, 02.11, 10.00
Niestety znowu trafiłem na linie lotnicze Brussels. Tym razem nie było spóźnienia bez wyjaśnień, ale płatne poczęstunki pozostały. Nie widzę różnicy między Brussels a budżetowymi easyJet (tam też są przydzielane siedzenia), z wyjątkiem ceny biletów. Na szczęście dalej lecimy Royal Air Maroc. Oczekuję wyższego standardu i myślę że się nie zawiodę:-)

Berlin, 01.11, 23.10
Wi-fi w hotelu to policzek dla tzw. niemieckiej solidności. Niby jest ale przemyka gdzieś na obrzeżach zasięgu. Za to pizzeria za rogiem bez zastrzeżeń. Żeby wdrożyć się w temat, zamówiliśmy pizzę Casablanca (pierwsze skrzypce w smaku grała pikantna papryczka – jakoś nie kojarzy mi się z Casablanką). Jutro już nie pizza, ale prawdziwa Casa. Zobaczymy co się zmieniło od mojej ostatniej wizyty. Mam nadzieję, że nie za wiele, bo największe miasto Maroka póki co bardzo dobrze mi się kojarzy.
Jutro pobudka o czwartej, tak więc bonsoir!

Zapraszam do lektury relacji z C.K. Fotowyprawy. Odwiedziliśmy południe Czeskiej Republiki i austriackie Alpy, fotografując piękne plenery i świetnie się bawiąc. W ciągu niecałego tygodnia zapełniliśmy karty pamięci gigabajtami danych – teraz czas na ich sortowanie i obróbkę. Już to mówiłem w autobusie, ale jeszcze powtórzę: dziękuję wszystkim za stworzenie tak wspaniałej atmosfery. Dla Was warto przygotowywać takie wyjazdy.

Na zdjęciu Beata zagłębiająca się w dolinę Echerntal (doszła do samego końca).

Opis naszej fotograficznej przygody w zakładce FOTOWYPRAWY powyżej, czyli tutaj.

Fotografowanie krajobrazu to bardzo emocjonująca czynność. Nigdy nie wiadomo co się zdarzy, szczególnie w nieznanym miejscu, kryjącym przed fotografem swoje skarby. Czy znajdzie się upragniony kadr, czy będzie odpowiednie światło, czy nie zrobi się jakiegoś głupiego błędu, który wszystko zniweczy. To trochę tak jak studencko-imprezowa gra w butelkę, w której kręci się butelką i całuje tego, na kogo wypadnie. I nigdy nie wiadomo kto to będzie, podobnie jak nie wiadomo jak ostatecznie wyjdą zdjęcia. Ale kiedy słoneczny laser przebije się przez chmury w tym właśnie miejscu, w którym powinien, kiedy czerwone światło nagle zaleje, na ten przykład, Hoher Dachstein albo – kiedy usta wreszcie zetkną się z tymi upragnionymi, następuje turbodoładowanie pozytywnych emocji, chwila, w której z nawiązką zwraca się trud targania statywu (albo kręcenia butelką 😉 ). To jedne z tych chwil, gdy człowiek żyje pełną gębą. Może ten wywód jest zbyt emocjonalny, a porównanie pretensjonalne, ale właśnie wróciłem z C.K. Fotowyprawy, gdzie miałem przyjemność zaznać kilku takich turbodoładowań (oczywiście fotograficznych 😀 ). Pogodę mieliśmy nieziemską, a miejscówki wspaniałe, co sprzyjało uniesieniom z okiem przy wizjerze. Właśnie dlatego tak uwielbiam fotowyprawy i mam zamiar je organizować póki starczy mi sił (na razie mam spory zapas 🙂 ).

Pozdrawiam wtajemniczonych, którzy też tak czują.

Na zdjęciu magiczny zachód słońca nad najwyższymi szczytami Dachsteinu. Pełen opis C.K. Fotowyprawy wkrótce. 

Nasza alpejska fotowyprawa coraz bliżej, więc tradycyjnie napiszę kilka nasuwających mi się uwag. Tak samo tradycyjnie proszę o pytania jeśli ktoś czegoś nie wie lub ma jakieś wątpliwości. Nie ma złych ani niestosownych pytań 🙂

1 – Według informacji na stronie Horyzontów na wstępy itp. trzeba przeznaczyć 25-50 euro. Zdecydowanie lepiej wziąć 50. Sam wjazd na Krippenstein (i zjazd) kosztuje 25 euro, a jeśli ktoś się zdecyduje odwiedzić Jaskinię Lodową (w której się nie fotografuje), cena ta będzie o 10–13 euro wyższa.

Do tego dochodzi wjazd na punkt widokowy na Monchsberg (i zjazd) w Salzburgu: 3,40 euro w obie strony. Być może będzie też potrzebnych kilka euro na inne wstępy.

2 – Spędzimy dwie noce w Czechach, dlatego warto mieć trochę koron. W zależności od indywidualnych preferencji: zakupy, pójście do gospody, itp. Ceny są zbliżone do naszych. Korony należy kupić przed wyjazdem – po drodze nie będzie kantoru.

3 – Najlepiej jest się spakować w dwie sztuki bagażu. Jeden, duży, to główny, który znajduje się w hotelu, a podczas przejazdów w luku bagażowym. To może być walizka na kółkach (większość Uczestników wybiera to rozwiązanie), duża torba albo plecak. Drugi to mały plecak „szturmowy”, który w autobusie mamy przy sobie i nosimy go wszędzie ze sobą podczas plenerów. W nim jest sprzęt foto, warto przy sobie mieć też statyw.

4 – Sprzęt przy sobie warto też mieć pierwszego dnia. Jeśli się okaże, że do Mikulova nie dojedziemy przed zmierzchem, zaimprowizujemy sesję na trasie.

5 – Temperatury nie będą przekraczać kilkunastu stopni, a przy porannych plenerach możliwe są przymrozki. Trzeba do tego dostosować ubiór. Buty wygodne, sprawdzone i nieprzemakalne. Śniegu raczej nie będzie, choć nie ma całkowitej gwarancji (np. na Krippensteinie). Dobre buty trzeba też mieć w Salzburgu – będzie tam chodzenia tyle, co po górach.

6 – Nie planujemy długich i męczących pieszych tras górskich. Ale co innego spacery (nawet kilkugodzinne) po w miarę płaskim terenie. Oczywiście w tempie spacerowym.

7 – Posiłki: mamy zaplanowane śniadania wcześnie rano i obiadokolacje, zwykle późno wieczorem. To oznacza, że trzeba mieć ze sobą prowiant na środek dnia. Warto zabrać energetyczne zapasy z Polski. Na miejscu może być problem z robieniem zakupów: w śródgórskich miejscowościach jest mało sklepów, nie będziemy też mieć zbytnio na to czasu.

8 – Warunki fotograficzne nad jeziorem Vordere Gosausee można na bieżąco sprawdzić korzystając z kamerki internetowej.

Na zdjęciach trzy razy Salzburg: przejście podziemne, kościół franciszkański i deszczowa starówka z punktu widokowego.