okfoto.pl
Jaskinie lodowe to jeden z hitów zimowej Islandii. Do tego stopnia, że rozwinął się wokół nich podobny przemysł jak przy Kanionie Antylopy w Arizonie: kolejne grupy turystów wsiadają do busów 4×4, którymi dowożone są do wylotu, a następnie wędrują lodowymi korytarzami. Na szczęście odbywa się to w wolniejszym tempie, niż u Nawahów, poza tym jaskiń jest kilka i nie wszyscy gromadzą się w jednej.
Właśnie wróciłem z norweskiego maratonu – zabrał mi łącznie około pięciu tygodni. Było tam wszystko: zima jak z baśni, bezśnieżna jesień (kilka godzin po ww. zimie), znowu zima, słońce, śnieg, deszcz, czyli jak to na wybrzeżu: bardzo dynamicznie, czyli fotogenicznie.
Kiedyś byłem zafiksowany na górze Chan Tengri (7010 m n.p.m.) w Tien-Szanie. Koniecznie chciałem na nią wejść. Jest to jeden z najpiękniejszych szczytów świata – wygląda jak piramida, podobnie jak Alpamayo w Andach, K2 w Karakorum, czy Shivling w Himalajach. Jego nazwę tłumaczy się jako Władca Duchów albo Pan Nieba. Na szczęście nie udało mi się urzeczywistnić tych planów – moje wysokogórskie kompetencje są jednak trochę za niskie i różnie by się to mogło skończyć…
Czy piasek potrafi śpiewać? Oczywiście, jeśli się go trochę zachęci. Na przykład kiedy zawieje wiatr. W parku narodowym Ałtyn Emel (Kazachstan) znajduje się Śpiewająca Wydma. Wygląda dość surrealistycznie: rozległy step z kępami traw i na nim wyrasta wielka piaszczysta grań. Można na nią wejść i jest to niezłe wyzwanie kondycyjne: piasek ma to do siebie, że się zapada i każdy krok jest naprawdę połową kroku. Za to zejście to już inna bajka: można się rozpędzić i robić kilkumetrowe susy, jak kot w butach.
W szeroko pojętym sąsiedztwie Moab w stanie Utah są dwa parki narodowe: Arches ze słynnym Delicate Arch oraz Canyonlands. Ten drugi jest położony tak daleko od cywilizacji, że świetnie się tu czują dzikie zwierzęta (choćby pumy), a w nocy gwiazdy świecą tak jasno, że można przy nich czytać książki. No, może prawie…
Miejscowi twierdzą, że to najpiękniejsza wyspa świata i to właśnie o niej Madonna śpiewała, że jest bonita. O ile nad tym pierwszym faktem można dyskutować, drugi jest niezaprzeczalny: najbardziej na północny zachód wysunięta wyspa Archipelagu Kanaryjskiego mogłaby obdzielić wspaniałymi krajobrazami niejeden spory kraj.
Pozostając w temacie fałdów i wieloplanów zaktualizowałem galeryjkę ze zdjęciami z Toskanii. Można ją obejrzeć tutaj. Są w niej zdjęcia z wiosny i jesieni, a miła wiadomość jest taka, że w przyszłym roku znów pojedziemy tam dwa razy – właśnie wiosną (kiedy pola są zielone) oraz jesienią (gdy przybierają barwę sjeny palonej). Miłego oglądania 🙂
Na “Morawki” jeździmy regularnie i jest to jedno z moich ulubionych miejsc. Mógłbym nawet tam zamieszkać: piękne pejzaże, renesansowe miasteczka, wino… W maju wybieramy się znowu, a póki co proponuję obejrzeć morawskie zdjęcia w nowej galeryjce.
I oczywiście zapraszam na wyjazd 🙂
Najsłynniejszy szkocki zamek jest żelaznym punktem programu podczas naszych fotowypraw. Do tego stopnia, że zazwyczaj fotografujemy go w różnych warunkach oświetleniowych: na przykład za dnia i wieczorem, kiedy jest ładnie podświetlany. No właśnie, podświetlany…
Krajobraz Irlandii Północnej w dużej mierze kształtuje woda. Dotyczy to fantastycznych klifowych wybrzeży, ale nie tylko. W niektórych miejscach w stronę morza łagodnie opadają zielone doliny (glens), których dnem płyną rzeki, można też trafić na całkiem niezłe wodospady. Przy dwóch poniższych kadrowanie zostało wymuszone przez samą wodę:
Madera ma mnóstwo plaż z ciekawymi formacjami skalnymi – znacznie więcej, niż można wywnioskować przeglądając zdjęcia z netu. Na tych ostatnich króluje mglisty las Fanal (słusznie), nagi Półwysep św. Wawrzyńca oflankowany zębami ostrych skał w wodzie, czy pełne zieleni lewady z efektownymi wodospadami (albo bez nich, jeśli od jakiegoś czasu nie padało).
Właśnie wróciłem z trekkingu w Cordillera Blanca i Cordillera Huayhuash, czyli peruwiańskich Andach. To jedne z najpiękniejszych gór na świecie, jeśli nie najpiękniejsze (są takie opinie). Obozowanie w górach sprzyja fotografowaniu w dziczy – nie trzeba daleko szukać miejscówek. Tak było w przypadku wschodu słońca, kiedy powstało powyższe zdjęcie.