okfoto.pl
To dopiero wyjazd, skoro jedna trzecia wystarczyła, żeby umieścić zdjęcia w galerii! Podczas naszej amerykańskiej fotowyprawy odwiedziliśmy trzy parki narodowe: Yellowstone, Grand Teton i Glacier. Klikajac w link można obejrzeć sobie zdjęcia z tego ostatniego. Enjoy!
Za nami kolejna fotowyprawa w Dolomity i Dachstein. Trafiliśmy w okno pogodowe – ponoć wcześniej padało, a na nasz wyjazd też zrobiło się niewyraźnie. W Dolomitach zatrzymaliśmy się w miejscowości, której wcześniej nie znałem. Miało to swoje plusy i minusy – do tych pierwszych z pewnością należał namierzony przeze mnie punkt widokowy. Taki tarasik, z którego widać jezioro z wysepką i góry wokół. Trochę mały, ale jakoś się pomieściliśmy. I zaczęliśmy obserwować spektakl: tu jakaś czerwona chmurka, tam mgiełka nad lasem… W końcu wyszło słońce – w idealnym miejscu, tuż przy szczytach zamykających horyzont. Szach i mat! Takie akcje lubimy 🙂
Hipnotyzujące przestrzenie, ciepłe kolory skał i bardzo dobre światło – to ostatnie za sprawą dużej ilości słońca i zaskakująco niewysokich temperatur. Tak można podsumować naszą przygodę na Dzikim Zachodzie. Odwiedziliśmy najpiękniejsze miejsca północnej Arizony i sporej części Utah, a poniżej jeszcze kilka zdjęć z tej podróży.
Na pograniczu obu stanów, w Arizonie, znajduje się słynny Kanion Antylopy. Dokładniej, jest tam kilka takich slot canyons, czyli po prostu szczelin w ziemi, przez które sączy się światło, doprowadzając fotografów do amoku. My mieliśmy rezerwację w Dolnym Kanionie Antylopy, którego… nie zobaczyliśmy. Zamknięto go z powodu deszczów w poprzednich dniach – po opadach istnieje tu ryzyko błyskawicznej powodzi. Szybka zmiana planów i znaleźliśmy się w Górnym Kanionie, mniej narażonym na takie ekscesy:
Światłocienie w niczym nie ustępują tu tym w Dolnym. Może kiedyś się skuszę i odwiedzę pozostałe slot canyons, nawet jeśli nazwa Kanion Grzechotnika brzmi mało pociągająco…
Niedaleko Antylopy jest słynny Horseshoe Bend, czyli zakręt rzeki Kolorado w kształcie podkowy, którą omija wyjątkowo oporną na erozję górę. Czekaliśmy tu na zachód słońca i wyszło idealnie. Przez ponad godzinę nasza gwiazda kryła się za chmurami, a tuż przed schowaniem się za horyzontem wyskoczyła i oblała skały złotem. Szach i mat:
Niekończąca się droga powiodła nas dalej, w stronę charakterystycznych ostańców tworzących Monument Valley:
To właśnie tu John Wayne uganiał się na koniu za Indianami. Miejsce, choć licznie odwiedzane, do dziś jest na wpół dzikie, a przejazd piaszczystą drogą między skałami dostarcza różnych przeżyć. Fotograficznym eldorado są uschnięte, powyginane drzewa, przez które można robić zdjęcia skałom znanym wszystkim miłośnikom westernów:
Monument Valley leży na granicy Arizony i Utah. W tym drugim stanie odwiedziliśmy kilka parków narodowych i miejsc, o których mało kto słyszał. Do tych pierwszych należy Canyonlands, z wielką skalną „wyspą” wyrastającą ponad kamienną pustynię i oferującą genialne krajobrazy. Na przykład efektowny ostaniec w zachodzącym słońcu:
Z kolei na wschód słońca zaczekaliśmy w Parku Narodowym Bryce, ponad niezwykłym amfiteatrem. Jego niezwykłość polega na największym na świecie zgrupowaniu hoodoos, czyli skał przypominających skamieniałe, stojące postacie:
Można je obserwować z góry (świetny pomysł o wschodzie i zachodzie słońca, kiedy nabierają najbardziej intensywnych barw), można też zejść ścieżką w głąb amfiteatru i przyjrzeć im się z bliska.
Kanion Bryce leży w takim miejscu, że można stąd skręcić na południe, do Las Vegas – i tak też zrobiliśmy. Można też udać się na północ, do Salt Lake City. Tam jednak dolecimy samolotem już na przełomie czerwca i lipca i zaczniemy inną amerykańską przygodę, z bizonami w Yellowstone i Górami Skalistymi w Montanie… Możesz się tam wybrać z nami, jest jeszcze kilka miejsc. Zapraszam!
Jakoś tak się składa, że im mniejsza przyjemność z odwiedzenia jakiegoś miejsca tym lepsze przywozi się stamtąd fotografie. Prognozy pogody przed naszą wizytą w Wielkim Kanionie Kolorado były, oględnie mówiąc, mało optymistyczne: intensywne opady, burze i okolice zera stopni. Nigdy o tej porze roku na coś takiego tu nie trafiłem, przynajmniej jeśli chodzi o temperatury – bardziej normalne jest chodzenie w krótkim rękawie.
… a nawet kilku. Toskania to jedno z najbardziej obfotografowanych miejsc na świecie – wydawać by się mogło, że nic nowego nie da się tu zrobić. Oczywiście to nieprawda: co fotograf to inne spojrzenie i inne kadry. Z pomocą przychodzi też nietypowa perspektywa, którą można uzyskać na przykład przy pomocy drona.
Tytuł nie oznacza, że byłem dwa razy na Malcie albo, że raz mi się dłużyło, a raz czas szybko leciał. W fajnych miejscach fotograficznych czas z reguły leci za szybko…
Maltańskie wybrzeża fotografuję już od dawna i bardzo je lubię. Są tak urozmaicone, że za każdym razem znajduję tu coś innego. Świetnie się nadają do długich ekspozycji, zamieniających wodę w mgiełkę, a dobrze skadrowane zdjęcia są tak efektowne, że często trafiają na okładki magazynów poświęconych fotografii krajobrazowej. Przykładem długiej ekspozycji jest zdjęcie tytułowe niniejszego wpisu. Oprócz wody-mgiełki załapały się też na nie duchy na szczycie skały…
Można być za Kołem Podbiegunowym i nie zobaczyć zorzy przez wiele dni. W końcu jednak się uda: jeśli nie za pierwszym, czy drugim razem to na pewno za kolejnym. Można uprawiać inny rodzaj fotografii nocnej i polować na spadające meteory. Czasem złapie się ich kilka, czasem kilkanaście, jak miałem przyjemność podczas naszego pleneru w Rogalinie niecałe dwa lata temu (zapraszam na kolejny). Rzadko jednak zdarza się sfotografować aurorę i meteor za jednym zamachem…
… czasami nawet długo. Elgol na wyspie Skye znane jest fotografom i mało komu więcej. Położone na końcu wąskiej i krętej drogi, jest jednym z końców świata, takim lokalnym “wstąpił do piekieł, po drodze mu było”. Miejsce słynie ze wspaniałego wybrzeża, usianego wielkimi głazami i pasmem Cuillin na horyzoncie. A także z tego, że pogoda jest tu bardzo kapryśna. Często pada, często są chmury, często mało co widać. Raz byłem tak zdesperowany, że zrobiłem tu sobie zachód słońca… lampą błyskową.
Tym razem jednak się udało. Najpierw wyszło słońce, a potem chmury pięknie się wybarwiły. A potem oczywiście zaczęło padać, ale to już nie miało znaczenia, bo zdjęcia były zrobione. Szach i mat!
Z tym Światłem to bywa różnie. Czasami czeka się tydzień i… pojawia się ostatniego dnia. Albo wcale. Albo od razu pierwszego dnia, żeby rozbudzić apetyty. Tak jak na zdjęciu z Senji, zrobionym rok temu. Pierwszego dnia mieliśmy takie warunki, że pędem objeżdżaliśmy najlepsze miejscówki, żeby zdążyć je uwiecznić. A potem przez kilka dni był huragan, który zaciekle trząsł naszym domkiem. A potem znowu było fajnie, bo nawaliło śniegu i wszystko wyglądało jak w skandynawskim eposie. Szczególnie nocą, kiedy biel dodatkowo się zazieleniała:
Takie szaleństwa na Senji i Lofotach czekają nas już niedługo. A tymczasem życzę wszystkim dobrego Światła i wytrwałości w jego tropieniu!
Gdyby powstała Biblia dla fotografów, rajem w niej mogłoby być Maroko. Tutejsze światło i ciepłe kolory nie mają sobie równych – nie na darmo słynne „orientalne” studio filmowe znajduje się w Ouarzazate, mieście zwanym „Bramą Pustyni”. My też zaczynaliśmy od Maroka – tu pojechaliśmy z pierwszą fotowyprawą, a potem wracaliśmy jeszcze wielokrotnie. W tym roku było wyjątkowo zimno, co miało swoje minusy (marzliśmy) i plusy (zazwyczaj im zimniej tym lepsze światło). Latem, kiedy powietrze drga od upału, widoczność jest znacznie gorsza i nie da się zrobić takich zdjęć, jak poniżej.
Zapraszam do oglądania i na następne fotowyprawy 🙂
Szósta fotowyprawa do Szkocji już za nami. Przed wyjazdem spojrzałem na prognozy pogody – zapowiadały niemal cały tydzień deszczu. Nie bardzo się tym przejąłem: w tej części świata pogoda jest bardzo dynamiczna, a deszcz pada w zasadzie codziennie. Słońce też świeci codziennie, a jak już zaświeci to fotografowie dostają amoku. O tutejszym świetle można pisać wiersze: krystaliczne, ciepłe, pojawiające się znienacka, wynurzające zza chmur… i tak dalej. Szkocja to miejsce, gdzie zdjęcia robią się same. Następnym razem planujemy przyjechać tu za dwa lata. Za rok, w ramach płodozmianu, będzie równie piękna i podobna w klimacie Irlandia Północna, na którą już zapraszam.
Na zdjęciu przebłysk światła w Quiraing, gdzie dojechaliśmy wielkim i wygodnym autobusem, chociaż mówili, że się nie da 😉
Dzisiaj kilka zdjęć naszej złotej polskiej…
Za nami fotoweekend w Rudawach Janowickich, czyli górkach tuż przed Karkonoszami (coś jak Gorce przed Tatrami). To jedno z najlepszych miejsc do fotografowania, czy choćby podziwiania, jesiennych pejzaży. Na szczytach są fajne punkty widokowe, w dolinach rzeki malowniczo przepychają się przez kamienie, a całość okraszona jest pięknymi, ciepłymi barwami. Sama radość. Nawet śpimy w atrakcyjnym miejscu – pałacu w Wojanowie, który sam z siebie stanowi świetny plener. To zdecydowanie jeden z moich ulubionych fotoweekendów 🙂
