okfoto.pl
Jak sobie wyobrażamy Kirgistan? Główne skojarzenia to góry, step, jurty i konie. Jak widać na powyższym zdjęciu, rzeczywistość w stu procentach odpowiada wyobrażeniom. Oczywiście jest tu całe mnóstwo innych krajobrazów, ale mają wspólne mianowniki: przestrzeń, natura, dzikość i po prostu bezpretensjonalne piękno. Właśnie wróciliśmy z rekonesansu, a plan fotowyprawy już mam w głowie. I cieszę się na wspólne fotografowanie Kirgistanu z Wami w przyszłym roku 🙂
Archipelag Azorów jest częścią Portugalii, ale geograficznie to już głęboki Atlantyk – z Półwyspu Iberyjskiego jest tu znacznie dalej niż choćby na bardziej popularną Maderę. Wyspy są wulkaniczne, co widać na pierwszy rzut oka: co prawda żadna góra tu nie dymi (dymy są za to w innych miejscach), ale zielonych gór o podejrzanie stożkowatych kształtach nie sposób przeoczyć.
Amerykański Wild West można fotografować na różne sposoby. Na przykład w czerni i bieli, czyli trochę w stylu dawnych mistrzów obiektywu. Usunięcie koloru implikuje też sposób oglądania zdjęć: większą uwagę zwraca się na kształty – mocne barwy nie odwracają od nich uwagi. Dzięki temu bardziej uwydatnia się kontrast, czyli jedna ze składowych atrakcyjności zdjęcia.
Dzisiaj na okfoto zdjęcie z Ponidzia. Spędziliśmy tu uroczy weekend w grupie fotografów. Dynamiczna pogoda, miłe towarzystwo, piękne widoki – mieliśmy wszystko czego potrzeba żeby dobrze spędzić czas.
Jaskinie lodowe to jeden z hitów zimowej Islandii. Do tego stopnia, że rozwinął się wokół nich podobny przemysł jak przy Kanionie Antylopy w Arizonie: kolejne grupy turystów wsiadają do busów 4×4, którymi dowożone są do wylotu, a następnie wędrują lodowymi korytarzami. Na szczęście odbywa się to w wolniejszym tempie, niż u Nawahów, poza tym jaskiń jest kilka i nie wszyscy gromadzą się w jednej.
Właśnie wróciłem z norweskiego maratonu – zabrał mi łącznie około pięciu tygodni. Było tam wszystko: zima jak z baśni, bezśnieżna jesień (kilka godzin po ww. zimie), znowu zima, słońce, śnieg, deszcz, czyli jak to na wybrzeżu: bardzo dynamicznie, czyli fotogenicznie.
Zima to pora silnych wiatrów na Atlantyku. Podczas mojej wizyty w Kornwalii wiało całkiem konkretnie: w zachodnie wybrzeże Europy uderzył jeden z najsilniejszych cyklonów w historii. Oberwało się głównie Irlandii i Szkocji – odwołane loty, zamknięte szkoły i tak dalej. Na południowym zachodzie Wielkiej Brytanii było relatywnie spokojnie – jeśli spokojem nazwać kilkunastometrowe fale i zdradzieckie powiewy na klifach.
Kiedyś byłem zafiksowany na górze Chan Tengri (7010 m n.p.m.) w Tien-Szanie. Koniecznie chciałem na nią wejść. Jest to jeden z najpiękniejszych szczytów świata – wygląda jak piramida, podobnie jak Alpamayo w Andach, K2 w Karakorum, czy Shivling w Himalajach. Jego nazwę tłumaczy się jako Władca Duchów albo Pan Nieba. Na szczęście nie udało mi się urzeczywistnić tych planów – moje wysokogórskie kompetencje są jednak trochę za niskie i różnie by się to mogło skończyć…
Na przykład od góry. Wulkaniczne stożki zazwyczaj świetnie komponują się na zdjęciach i można je fotografować w wielu miejscach, także w Europie: na przykład na Teneryfie, na Dolnym Śląsku czy w Czeskim Średniogórzu. Rewelacyjnym miejscem do oglądania powulkanicznych krajobrazów jest też Fuerteventura. Ma sporo „oficjalnych” punktów widokowych, ale i tak warto postudiować mapę w poszukiwaniu czegoś nowego.
Czy piasek potrafi śpiewać? Oczywiście, jeśli się go trochę zachęci. Na przykład kiedy zawieje wiatr. W parku narodowym Ałtyn Emel (Kazachstan) znajduje się Śpiewająca Wydma. Wygląda dość surrealistycznie: rozległy step z kępami traw i na nim wyrasta wielka piaszczysta grań. Można na nią wejść i jest to niezłe wyzwanie kondycyjne: piasek ma to do siebie, że się zapada i każdy krok jest naprawdę połową kroku. Za to zejście to już inna bajka: można się rozpędzić i robić kilkumetrowe susy, jak kot w butach.
W szeroko pojętym sąsiedztwie Moab w stanie Utah są dwa parki narodowe: Arches ze słynnym Delicate Arch oraz Canyonlands. Ten drugi jest położony tak daleko od cywilizacji, że świetnie się tu czują dzikie zwierzęta (choćby pumy), a w nocy gwiazdy świecą tak jasno, że można przy nich czytać książki. No, może prawie…
Miejscowi twierdzą, że to najpiękniejsza wyspa świata i to właśnie o niej Madonna śpiewała, że jest bonita. O ile nad tym pierwszym faktem można dyskutować, drugi jest niezaprzeczalny: najbardziej na północny zachód wysunięta wyspa Archipelagu Kanaryjskiego mogłaby obdzielić wspaniałymi krajobrazami niejeden spory kraj.